Wat is jouw bestaansgrond?
28 januari 2025 –
Mijn tijd van winteren loopt stilaan op zijn einde. Een periode waarin ik bewuster bezig was met loslaten en het laten ontstaan van ideeën, gevoelens, gedachten. Ik sluit het winteren af met een uitwaaidag aan zee. Waar de golven komen en gaan, loslaten en meevoeren. Waar een gedachte zeeschuim blijft of een verhaal kan ontstaan. Waar spullen aanspoelen en er niet thuishoren of net wel. Waar wat aanspoelt dood is en leven geeft aan anderen. Zoals het strandlopertje dat me al een aantal kilometers vergezelt en zichtbaar geniet van een opengebroken mosselschelp. Of zoals de ruiker bloemen die nu verspreid tussen de schelpen voor mij rouw oproept. Geven en ontvangen. Eb en vloed.
De getijden zijn een mooie weerspiegeling van het navigeren tussen polariteiten wat we al een heel aantal jaren aan het leren zijn op persoonlijk vlak, in onze organisaties en in de samenleving want zo gaat dat immers als we in transitie zijn. Maar nu breken er wel heel turbulente tijden aan. Het lijkt wel of eb en vloed niet meer in balans zijn en de vloedgolven ons overspoelen. Een verhaal van een kwantitatief kleine minderheid op deze planeet wint aan macht. Onderdrukking, uitsluiting en een verbod op wie jij bent of wat jij doet, overspoelt onze planeet. Het maakt me bij tijden angstig maar vooral verdrietig. Als ik denk aan de generaties na ons.
Er zijn zoveel plekken op de wereld waar wat ik nu zeg, niet meer gezegd mag worden. En dan ontstaat in mij een strijdlust, – wetende dat ik het privilege geniet die voorlopig nog redelijk ongestoord te kunnen uiten -. Met HUMMUS willen we echter voor iedereen moedige ruimtes creëren om te spreken en te luisteren. Om het mogelijk te maken dat elk verhaal aan bod kan komen, elke stem telt. Desnoods zullen we ons als mycelium ondergronds moeten verenigen met die mensen die een verschil willen maken, die elkaar willen vinden in verschil en verbindende dialogen willen aangaan. En ook al vind ik dat in mijn eigen werk en leven soms heel uitdagend toch blijf ik proberen en blijf ik ons daartoe engageren. Want is dit niet wat we als mensen als unieke gave hebben, dat we kunnen communiceren en dat we elkaars anders zijn respecteren. Respect, een te vaak uitgehold maar zo mooi woord, dat stamt van ‘respicere’, omzien naar elkaar, zorg dragen voor. Echt zorgen voor elkaar, dat doe je in het bewustzijn van het mensenrecht dat elk van ons, hoe ‘anders’ ook bestaansrecht heeft.
Ik realiseer me maar al te goed dat het werk dat ik vandaag doe op andere plekken in de wereld niet meer mogelijk zou zijn. En dat sterkt me om dat verhaal wel te blijven neerzetten. Ik wil met liefde en lef anders zijn omarmen bij mezelf, in mijn gezin, in de organisaties waar ik voor en mee werk en in de samenleving. Elke dag opnieuw. En nu nog radicaler. Radicaler als ‘naar de roots gaan’. Ook al is er eb en vloed, en nu een vloedgolf, er is ook nog steeds de (zand)grond onder je voeten. Jouw bestaansgrond. Het is de waarde waarop je je baseert om keuzes te maken. Mijn keuze is gebaseerd op een waarde die voor mij een rode draad is doorheen mijn leven en werk: rechtvaardigheid. Het is mijn bestaansgrond, het is de passie die ik voel en nodig heb om het radicaal anders te doen. Wat is jouw waarde, jouw bestaansgrond? Welke radicale keuze maak jij? Deel je het met ons zodat ons mycelium nog sterker kan worden?
Fanny – 28 januari 2025